اقلیت‌های دینی هر کشور، بخشی از جمعیت آن کشور را تشکیل می‌دهند که با قومیت، زبان، دین و مذهب اکثریت اختلاف دارند. بنابراین پاره‌ای از سیاست گذاری‌ها و قوانین در رابطه و تعامل با این اقلیت‌ها شکل می‌گیرد. در دولت‌های دینی مبتنی بر آموزه‌های دینی و شریعت، به خصوص در جمهوری اسلامی ایران که بیشتر افراد مسلمان هستند، معتقدان به سایر ادیان الهی به عنوان اقلیت دینی با حقوق و تکالیف مشخص به رسمیت شناخته شده‌اند. 

نویسنده در این کتاب تلاش کرده تا جایگاه اقلیت‌های دینی در ایران را از لحاظ فرهنگی و اجتماعی مشخص کند تا از این طریق بتوان با روش بهتری به سیاست گذاری‌های مناسب برای همزیستی مسالمت‌آمیز اقلیت‌ها با اکثریت و نیز تحکیم همبستگی ملی پرداخت.

کتاب حاضر در هفت فصل نگارش یافته است:

فصل اول به طرح سؤال اصلی این کتاب، اهداف و اهمیت آن اختصاص دارد. در فصل دوم مبانی روش‌شناسی پژوهش مورد اشاره قرار گرفته است؛

فصل سوم به وضعیت فرهنگی و اجتماعی زرتشتیان؛

فصل چهارم به وضعیت فرهنگی و اجتماعی ارامنه؛

فصل پنجم به وضعیت فرهنگی و اجتماعی آشوریان؛

فصل ششم به وضعیت فرهنگی و اجتماعی کلیمیان؛

فصل هفتم هم به مقایسه وضعیت فرهنگی و اجتماعی اقلیت‌های دینی اختصاص دارد.