صحیفه سجادیه، هرچند در دعا همچون قرآن بی‌نظیر و بی‌بدیل است، لکن تنها یک کتاب دعا نیست، بلکه اوج عرفان توحیدی، قله معرفت ولایی، غایت اخلاق، نهایت بندگی، سرآمد راز و نیاز و دانشنامه‌ای است که از مبدأ تا معاد را با قلم نور بر صحیفه دل معرفت‌جویان نگاشته است. این اثر آسمانی همچون صاحب اثر، از چنان مقام بلندی برخوردار است که رسیدن به بلندای همه معارفش بر هر تیز پروازی ناممکن و برآوردن حق معرفتش از هر جویای معرفتی محال است اما در عین حال به مثابه دریای شیرین و بی‌کران است که هر تشنه را سیراب نموده و هر غواصی را از دُرهای گهربارش بی‌نصیب نمی‌گذارد.

علمای بزرگوار شیعه در طول تاریخ تشیع، همواره به صحیفه سجادیه به دید عظمت و بزرگی می‌نگریستند و به آن شرح و تفسیر نوشته‌اند؛

این شرح تألیف مجلسی اول مرحوم محمد تقی مجلسی (1003-1070) است. مجلسی در اواخر عمر دو شرح یکی به عربی و دیگری به فارسی بر صحیفه سجادیه نگاشته است. کتاب حاضر شرح فارسی وی است که ناتمام مانده و تنها مشتمل بر مقدمه‌ای در فضل دعا و آداب و شرایط آن است.

کتاب مشتمل بر دوازده لمعه (درخشش) در آداب و شرایط دعا و دوازده نفحه (نسیم خوش) در باب علم و علما است.

مجلسی در ابتدای هر عنوان آیات مربوط به موضوع را می‌آورد و به ترجمه و گاهی تفسیر آن می‌پردازد. وی سپس روایات مربوط به موضوع را می‌آورد و پس از ترجمه، گاهی شرحی بر حدیث می‌نویسد و مکررا خواننده را به تفکر در احادیث می‌خواند.