صحیفه سجادیه، هرچند در دعا همچون قرآن بی‌نظیر و بی‌بدیل است، لکن تنها یک کتاب دعا نیست، بلکه اوج عرفان توحیدی، قله معرفت ولایی، غایت اخلاق، نهایت بندگی، سرآمد راز و نیاز و دانشنامه‌ای است که از مبدأ تا معاد را با قلم نور بر صحیفه دل معرفت‌جویان نگاشته است. این اثر آسمانی همچون صاحب اثر، از چنان مقام بلندی برخوردار است که رسیدن به بلندای همه معارفش بر هر تیز پروازی ناممکن و برآوردن حق معرفتش از هر جویای معرفتی محال است اما در عین حال به مثابه دریای شیرین و بی‌کران است که هر تشنه را سیراب نموده و هر غواصی را از دُرهای گهربارش بی‌نصیب نمی‌گذارد.

علمای بزرگوار شیعه در طول تاریخ تشیع، همواره به صحیفه سجادیه به دید عظمت و بزرگی می‌نگریستند و به آن شرح و تفسیر نوشته‌اند؛ کتاب پیشرو، «تحفه رضویه»؛ نوشته قاضی بن کاشف الدین محمد یزدی (1001- 1075 ق) یکی از شروح صحیفه است که در قرن یازدهم به زبان فارسی به رشته تحریر درآمده است. گفتنی است که نویسنده ابتدا شرح دیگری به نام التحفه الرضویه را به زبان عربی نگاشته و سپس خلاصه از آن را به زبان فارسی تدوین کرده و برخی نکات جدیدی به آن افزوده است.

این کتاب شامل شرح یازده دعا از نسخه مشهوره صحیفه است به اضافه شرح دعای صلوات بر حضرت آدم علیه‌السلام که آن دعا را از روی نسخه تصحیح شده و معتبر که به خط کفعمی نزد مؤلف بوده نگاشته است. لازم به ذکر است گاهی نکاتی افزون از شرح عربی در این شرح آمده است.

ارجاع به نسخه عربی کتاب