صحیفه سجادیه، هرچند در دعا همچون قرآن بی‌نظیر و بی‌بدیل است، لکن تنها یک کتاب دعا نیست، بلکه اوج عرفان توحیدی، قله معرفت ولایی، غایت اخلاق، نهایت بندگی، سرآمد راز و نیاز و دانشنامه‌ای است که از مبدأ تا معاد را با قلم نور بر صحیفه دل معرفت‌جویان نگاشته است. این اثر آسمانی همچون صاحب اثر، از چنان مقام بلندی برخوردار است که رسیدن به بلندای همه معارفش بر هر تیز پروازی ناممکن و برآوردن حق معرفتش از هر جویای معرفتی محال است اما در عین حال به مثابه دریای شیرین و بی‌کران است که هر تشنه را سیراب نموده و هر غواصی را از دُرهای گهربارش بی‌نصیب نمی‌گذارد.

علمای بزرگوار شیعه در طول تاریخ تشیع، همواره به صحیفه سجادیه به دید عظمت و بزرگی می‌نگریستند و به آن شرح و تفسیر نوشته‌اند؛ کتاب پیشرو، شرح صحيفه سجاديه تأليف بهاءالدين محمدبن محمدباقر الحسينی النائينی  از علمای قرن 12 است.

موضوع جلد 11 اين سلسله شروح صحيفه سجاديه، شرح و تفسير دعای 26 و 27 صحيفه سجادیه است.

مؤلف در مقدمه خود به نقد و بررسی دو تعلیقه بر صحیفه سجادیه، یكی متعلق به "میرمحمد باقر حسینی استرآبادی" معروف به "محقق داماد" و دیگری متعلق به "محمد بن شاه مرتضی كاشانی" معروف به "مولی فیض" اشاره كرده و در ادامه به التحفه الرضویه متعلق به "میرزا قاضی بن كاشف الدین محمد اردكانی" و نیز الكلمات الطریفه متعلق به "علامه مجلسی" و ریاض السالكین (هشت جلد) متعلق به "صدرالدین علی بن احمد حسینی حسنی" اشاره كرده كه در شرح خویش از آنها نیز بهره برده است.