صحیفه سجادیه، هرچند در دعا همچون قرآن بی‌نظیر و بی‌بدیل است، لکن تنها یک کتاب دعا نیست، بلکه اوج عرفان توحیدی، قله معرفت ولایی، غایت اخلاق، نهایت بندگی، سرآمد راز و نیاز و دانشنامه‌ای است که از مبدأ تا معاد را با قلم نور بر صحیفه دل معرفت‌جویان نگاشته است. این اثر آسمانی همچون صاحب اثر، از چنان مقام بلندی برخوردار است که رسیدن به بلندای همه معارفش بر هر تیز پروازی ناممکن و برآوردن حق معرفتش از هر جویای معرفتی محال است اما در عین حال به مثابه دریای شیرین و بی‌کران است که هر تشنه را سیراب نموده و هر غواصی را از دُرهای گهربارش بی‌نصیب نمی‌گذارد.

علمای بزرگوار شیعه در طول تاریخ تشیع، همواره به صحیفه سجادیه به دید عظمت و بزرگی می‌نگریستند و به آن شرح و تفسیر نوشته‌اند؛

کتاب حاضر شرحی است عربی بر شش دعا از صحیفه سجادیه و شامل بسیاری از مباحث نحوی است که نویسنده از کتاب شرح کافیه رضی و ابن هشام و سایر نحویین نقل کرده است.

همچنین نویسنده از شرح ریاض السالکین سید علی خان مدنی بدون اشاره به آن و نیز شرح الفرائد الطریفه علامه مجلسی استفاده کرده است و در شرح دعای پنجم و ششم کمتر به نقل اقوال پرداخته و به صورت مختصر به شرح پرداخته است.