صحیفه سجادیه، هرچند در دعا همچون قرآن بی‌نظیر و بی‌بدیل است، لکن تنها یک کتاب دعا نیست، بلکه اوج عرفان توحیدی، قله معرفت ولایی، غایت اخلاق، نهایت بندگی، سرآمد راز و نیاز و دانشنامه‌ای است که از مبدأ تا معاد را با قلم نور بر صحیفه دل معرفت‌جویان نگاشته است.

این اثر آسمانی همچون صاحب اثر، از چنان مقام بلندی برخوردار است که رسیدن به بلندای همه معارفش بر هر تیز پروازی ناممکن و برآوردن حق معرفتش از هر جویای معرفتی محال است اما در عین حال به مثابه دریای شیرین و بی‌کران است که هر تشنه را سیراب نموده و هر غواصی را از دُرهای گهربارش بی‌نصیب نمی‌گذارد.

علمای بزرگوار شیعه در طول تاریخ تشیع، همواره به صحیفه سجادیه به دید عظمت و بزرگی می‌نگریستند و از معارف گوهربار آن بهره‌ها می‌بردند و گاه برای آنکه دیگران نیز از شهد شیرین آن بچشند، بر شرح و تفسیر آن کمر همت می‌بستند؛ حاصل این مجاهده علمی ده‌ها شرح کوتاه و بلند است که بیشتر آنها به صورت نسخه‌های خطی در کتابخانه‌های بزرگ اسلامی غبار مهجوریت گرفته و تشنگان معارف صحیفه از آن بی‌بهره مانده‌اند. تردیدی نیست که احیای این میراث مقدس، گامی مبارک در راه احیای فرهنگ علوی است.

کتاب پیشرو، نوشته ملارضاعلی طالقانی یکی از شروح صحیفه سجادیه است که در قرن یازدهم به زبان عربی به رشته تحریر درآمده است.