صحیفه سجادیه، هرچند در دعا همچون قرآن بی‌نظیر و بی‌بدیل است، لکن تنها یک کتاب دعا نیست، بلکه اوج عرفان توحیدی، قله معرفت ولایی، غایت اخلاق، نهایت بندگی، سرآمد راز و نیاز و دانشنامه‌ای است که از مبدأ تا معاد را با قلم نور بر صحیفه دل معرفت‌جویان نگاشته است. این اثر آسمانی همچون صاحب اثر، از چنان مقام بلندی برخوردار است که رسیدن به بلندای همه معارفش بر هر تیز پروازی ناممکن و برآوردن حق معرفتش از هر جویای معرفتی محال است اما در عین حال به مثابه دریای شیرین و بی‌کران است که هر تشنه را سیراب نموده و هر غواصی را از دُرهای گهربارش بی‌نصیب نمی‌گذارد.

علمای بزرگوار شیعه در طول تاریخ تشیع، همواره به صحیفه سجادیه به دید عظمت و بزرگی می‌نگریستند و به آن شرح و تفسیر نوشته‌اند؛ کتاب پیشرو، «الشرح الکبیر علی الصحیفه السجادیه»؛ نوشته سید نعمت الله جزائری (1050ـ 1112 ق) یکی از شروح صحیفه سجادیه است که در قرن یازدهم به رشته تحریر درآمده است.

گفتنی است که نویسنده سه شرح بر صحیفه سجادیه نگاشته است: الشرح الکبیر، الشرح الصغیر و شرح ملحقات صحیفه؛ نویسنده شرح کبیر را در دوره جوانی نوشته و پس از آن مختصر این شرح را به نام «نورالانوار فی شرح کلام خیرالاخیار» نگاشته است که این شرح به همراه شرح ملحقات صحیفه در همین مجموعه به چاپ رسیده است.

سید نعمت الله جزائری در شرح خود از 37 منبع استفاده کرده و از افراد زیادی نقل قول کرده است از جمله فاضل داماد و فاضل خوانساری و شیخ بهائی و فاضل کاشی و دیگران.

ارجاع به کتاب «نورالانوار فی شرح کلام خیرالاخیار»