مفهوم جامعه‌پذیری و به تبع آن جامعه‌پذیری دینی مفهومی نسبتاً جدید است و از قدمت و پیشینه تاریخی طولانی برخوردار نیست. در عین حال با توجه به اهمیت بحث جامعه‌پذیری، این موضوع مورد توجه اندیشمندان رشته‌های مختلف علوم انسانی قرار دارد.

جامعه‌پذیری فرایندی است که به وسیله آن فرد راه‌کارها، افکار، ارزش‌ها، الگوها و معیارهای فرهنگ خاص جامعه خود را یاد می‌گیرد و آن را جزء شخصیت خود می‌نماید. روش‌های جامعه‌پذیری به دو طریق آشکار و پنهان صورت می‌پذیرد. در این فرآیند، افراد یک جامعه به تدریج با باورها، اعمال، وظایف، مراسم و نمادهای دینی جامعه خود آشنا شده و با درونی ساختن آن‌ها به عنوان افراد دین‌دار ظاهر می‌شوند. 

در کتاب حاضر تلاش شده تا با بررسی جامعه‌پذیری به صورت کلی و شرح ابعاد، گونه‌ها و عوامل مربوط به آن، ابعاد گوناگون جامعه‌پذیری دینی با تأکید بر الگوهای جامعه‌پذیری دینی در ایران مورد مطالعه قرار گرفته و بررسی شود.