صحیفه سجادیه، هرچند در دعا همچون قرآن بی‌نظیر و بی‌بدیل است، لکن تنها یک کتاب دعا نیست، بلکه اوج عرفان توحیدی، قله معرفت ولایی، غایت اخلاق، نهایت بندگی، سرآمد راز و نیاز و دانشنامه‌ای است که از مبدأ تا معاد را با قلم نور بر صحیفه دل معرفت‌جویان نگاشته است. این اثر آسمانی همچون صاحب اثر، از چنان مقام بلندی برخوردار است که رسیدن به بلندای همه معارفش بر هر تیز پروازی ناممکن و برآوردن حق معرفتش از هر جویای معرفتی محال است اما در عین حال به مثابه دریای شیرین و بی‌کران است که هر تشنه را سیراب نموده و هر غواصی را از دُرهای گهربارش بی‌نصیب نمی‌گذارد.

علمای بزرگوار شیعه در طول تاریخ تشیع، همواره به صحیفه سجادیه به دید عظمت و بزرگی می‌نگریستند و به آن شرح و تفسیر نوشته‌اند؛ کتاب پیشرو، «التحفه الرضویه»؛ نوشته قاضی بن کاشف الدین محمد یزدی (1001- 1075 ق) یکی از شروح صحیفه است که در قرن یازدهم به زبان عربی به رشته تحریر درآمده است.

مؤلف در مقدمه شرح فارسی خود درباره این شرح چنین بیان کرده است:

«به خاطر فاتر رسید که شرح مبسوطی بر ادعیه سجادیه... به لغت بلند مرتبه عربی نویسم مشتمل بر تحقیقات رائقه و تدقیقات شاهقه، که افکار علماء متقدمین از ادراک نکته‌ای از نکاتش عاجز و حاسر و افهام اعاظم حکماء متاخرین از وصول به ذروه کنهش قاصر».

این شرح مورد استناد علامه مجلسی در الفرائد الطریفه بوده و آقابزرگ تهرانی مؤلف الذریعه و سیدمحسن عاملی مؤلف اعیان الشیعه این شرح را ستوده‌اند.

این شرح شامل شرح دعای اول و دوم از صحیفه سجادیه به زبان عربی است.

ارجاع به نسخه فارسی کتاب