صحیفه سجادیه، هرچند در دعا همچون قرآن بی‌نظیر و بی‌بدیل است، لکن تنها یک کتاب دعا نیست، بلکه اوج عرفان توحیدی، قله معرفت ولایی، غایت اخلاق، نهایت بندگی، سرآمد راز و نیاز و دانشنامه‌ای است که از مبدأ تا معاد را با قلم نور بر صحیفه دل معرفت‌جویان نگاشته است. این اثر آسمانی همچون صاحب اثر، از چنان مقام بلندی برخوردار است که رسیدن به بلندای همه معارفش بر هر تیز پروازی ناممکن و برآوردن حق معرفتش از هر جویای معرفتی محال است اما در عین حال به مثابه دریای شیرین و بی‌کران است که هر تشنه را سیراب نموده و هر غواصی را از دُرهای گهربارش بی‌نصیب نمی‌گذارد.

علمای بزرگوار شیعه در طول تاریخ تشیع، همواره به صحیفه سجادیه به دید عظمت و بزرگی می‌نگریستند و به آن شرح و تفسیر نوشته‌اند؛ کتاب پیشرو، تألیف محمد صالح روغنی قزوینی (1019 ـ 1116 ق) است که چهار شرح و حاشیه و ترجمه بر صحیفه داشته است. شرح نخست وی به عربی است که آن را در سال 1073 قمری تألیف نموده و درباره آن می‌نویسد:

پس از آن به درخواست دوستان شرحی به فارسی (جلد سوم این مجموعه) نگاشته است و درباره آن می‌نویسد:

مؤلف در پایان شرح خود، رساله‌ای در احکام و شرایط دعا نگاشته است که در پایان این شرح چاپ شده است.