صحیفه سجادیه، هرچند در دعا همچون قرآن بی‌نظیر و بی‌بدیل است، لکن تنها یک کتاب دعا نیست، بلکه اوج عرفان توحیدی، قله معرفت ولایی، غایت اخلاق، نهایت بندگی، سرآمد راز و نیاز و دانشنامه‌ای است که از مبدأ تا معاد را با قلم نور بر صحیفه دل معرفت‌جویان نگاشته است. این اثر آسمانی همچون صاحب اثر، از چنان مقام بلندی برخوردار است که رسیدن به بلندای همه معارفش بر هر تیز پروازی ناممکن و برآوردن حق معرفتش از هر جویای معرفتی محال است اما در عین حال به مثابه دریای شیرین و بی‌کران است که هر تشنه را سیراب نموده و هر غواصی را از دُرهای گهربارش بی‌نصیب نمی‌گذارد.

علمای بزرگوار شیعه در طول تاریخ تشیع، همواره به صحیفه سجادیه به دید عظمت و بزرگی می‌نگریستند و به آن شرح و تفسیر نوشته‌اند؛

این شرح تألیف از نوه شهید ثانی شیخ علی بن زین الدین بن محمد العاملی معروف به شیخ علی صغیر (1009 ـ 1064 ق) است.

کتاب حاضر شرحی است مبسوط به زبان عربی که در شیوه و روش شرح شبیه تفسیر مجمع البیان است به این صورت که ابتدا متن بخشی از دعا و سپس بحث لغت و در ادامه اعراب و در انتها بحث معنای عبارت دعا آمده است.

مؤلف در این شرح از عموی خود شیخ علی کبیر نقل مطالب کرده است و نیز از نسخه پدربزرگ خود صاحب معالم نیز مطالبی آورده است. این شرح مزجی و مسجع است و در ضمن آن اشعار مناسب هر مطلبی را آورده که به نظر می‌رسد سروده خود ایشان است.