حقیقتاً زندان و بچه‌های آن، چون بیشترشان از دنیا منقطع شده‌اند، امیدی به جز خدا ندارند و چون خیلی از مسائل و دغدغه‌های بیرون از زندان در اینجا وجود ندارد و از همه مهم‌تر، آن حسّ‌ غرور بندگی که آدم‌های آزاد دارند در این‌ها کمتر هست، اتّصال معنویِ زندانیان بسیار راحت‌تر شکل می‌گیرد. بیشترِ مدّاحان و روحانی‌هایی که در ایّام خاصِ عزاداری به زندان می‌آیند، پس از مراسم اذعان می‌کنند که با توجه‌ به جاهای زیادی که برای عزاداری رفته‌اند، قطعاً ارتباط معنوی و اتصال و علاقۀ زندانیان به عزاداری، متفاوت و خاص است و با همه‌جا فرق دارد؛ اگر نگوییم اتصال معنوی زندانی‌ها بیش از همه‌جا هست، حداقل متفاوت و خاص است؛ دلیل عمده‌اش هم به نظر من، انقطاع است که چون زندانی آزاد نیست و حسّ نامحدود بودنِ بیرون را ندارد، خیلی راحت‌تر مضطرّ می‌شود و نیاز و محدودیت خودش را می‌بیند و به همین سبب، ارتباطش با خدا از تَهِ دل و راحت‌تر برقرار می‌شود.