جریان تبلیغ اسلام در طول تاریخ تا امروز، فرازونشیب‌های فراوانی را طی کرده است، ولی هیچ‌وقت خاموش نشده است. پس‌از پیروزی انقلاب اسلامی ایران این جریان به‌صورت نظام‌مندتری درآمد و مراکز فرهنگی فراوانی به این امر مهم مبادرت ورزیدند.

مراکزی مانند سازمان صداوسیما، سازمان تبلیغات، دفتر تبلیغات حوزه علمیه قم و دیگر مراکز خودجوش و جهادی تلاش می‌کنند آموزه‌های اسلامی را در جامعه رواج دهند و به تبلیغ آموزه‌های دینی اهتمام دارند، اما با همه تلاش و کوششی که انجام می‌دهند، باز هم برخی افراد، گروه‌ها و مراکز از شمیم معارف اسلامی بی‌نصیب هستند و آموزه‌های ناب اسلامی در معرض آن‌ها قرار نمی‌گیرد.

باتوجّه به این‌که یکی از مهم‌ترین وظایف مراکز حوزوی رساندن پیام دین به گوش همه افراد جامعه است و ازطرفی عملاً این مهم انجام نشده، لازم بود دراین‌زمینه تحقیقی انجام گیرد و مراکزی که زمینه تبلیغ دین در آن‌ها وجود دارد، ولی به‌هردلیلی از این امر غفلت شده است شناسایی شوند و راه‌کارهای ورود به آن‌ها مشخّص شود تا زمینه فعالیّت تبلیغی در این مراکز و افرادی که در آن مراکز هستند فراهم گردد.

مؤلف در کتاب حاضر، مراکز مغفول‌مانده در امر تبلیغ دین و ظرفیت‌های تبلیغی این مراکز و مکان‌هایی را که عدّه‌ای از مردم به‌طور ثابت یا موقت در آن مجموعه‌ها رفت‌وآمد می‌کنند یا مستقر هستند را معرفی می‌کند.

محصول نهایی این اثر که پیرامون ظرفیّت‌های موجود در مراکزی مانند مراکز بهزیستی، خانه‌های‌ سالمندان، دبستان‌ها، دبیرستان‌های شبانه‌روزی، مهدکودک‌ها، اردوگاه‌های کشوری، مراکز توریستی، موزه‌ها و کاخ‌های حاکمان پهلوی برای تبلیغ دین به رشته تحریر درآمده، اضافه شدن مراکز جدید با مخاطبان تازه به حیطه فعالیّت‌های تبلیغی مُبلِّغان حوزه است.

باید توجه داشت که ملاک تعیین این مراکز، داشتن ظرفیّت بیشتر است، به این معنا که زمینه تبلیغ دین در آن مراکز بیشتر فراهم باشد و افرادی که منتسب به آن مرکز هستند آمادگی و استعداد بیشتری برای جذب آموزه‌های اسلام داشته و سرمایه‌گذاری فرهنگی نسبت به آن‌ها مهم‌تر باشد.

در فصول پنج‌گانه کتاب، به این موارد پرداخته شده است:
الف. معرفی اجمالی پنج مرکز از بین مراکز موردنظر (نوع مرکز، تاریخچه، ساختار، زیرمجموعه کدام بخش و نهاد بودن؟)
ب. معرفی و بیان مخاطبان موجود در مراکز منتخب (پراکندگی جغرافیایی، جنسیّت، سن، سواد، فرهنگ و غیره)
ت. شناسایی نیازهای تبلیغی و تعیین اولویّت‌های آن مراکز
ج. خصوصیّت مُبلِّغینی که باید به این مراکز اعزام شوند و آموزش‌هایی که باید ببینند
چ. شیوه‌های خاص تبلیغ دین در این مراکز و شیوه حضور (متمرکز یا غیرمتمرکز، ملبّس یا بدون لباس، نوشتاری یا گفتاری یا رفتاری و غیره).

در پایان، بخشی به‌عنوان خاتمه آورده شده است که شامل جمع‌بندی، نتیجه‌گیری و پیشنهادهایی برای انجام تبلیغ دین در مراکز دیگری؛ مانند مراکز پنج‌گانه مورد بحث، و پیشنهادهایی عملیّاتی برای سازمان تبلیغات در زمینه تبلیغ کارآمد در مراکز مذکور است.