گفتمان‌های مرتبط با زنان را می‌توان از حیث قائل بودن به کنشگری اجتماعی و نسبت آن با نقش‌‌آفرینی خانوادگی در سه دسته جای داد: زن ناکنشگر اجتماعی و اکتفا کننده به نقش‌های خانوادگی؛ زن کنشگر اجتماعی در نسبت حداقلی با نقش‌های خانوادگی؛ و زن کنشگر اجتماعی در محوریت خانواده‌.

این پژوهش ابتدا به بررسی تجربه زیسته زنانی پرداخته که به گفتمان سوم باور دارند اما در محاصره ساختارهای اجتماعی برآمده از گفتمان دوم، ناگزیر از زندگی به سبک گفتمان اول شده‌اند. سپس به مطالعه تجربه زیسته زنان قائل و پایبند به گفتمان سوم پرداخته و از این دریچه چگونگی تحقق گفتمان سوم در شرایطی که ساختارهای اجتماعی مورد نیاز آن شکل نگرفته، بررسی شده است.

نتایج پژوهش می‌تواند الهام‌بخش ایده‌های نو و طرح‌های خلاقانه برای شناخت و حل مسائل گفتمان سوم باشد.