هستی‌شناسی و معرفت به خلق هستی و سئوالات مربوط به آن از مسائل مهمی است که انسان‌ها به ویژه اندیشمندان به آن می‌اندیشند. ادیان و مذاهب، هر کدام به شکلی درصدد پاسخ‌گویی به این سئوالات هستند. اسلام کامل‌ترین دین و آخرین دین الهی نیز پاسخ‌های فراوانی را در مسئله معرفت و شناخت، به انسان می‌دهد.

یکی از این پرسش‌های کلیدی و مهم، صفات و ویژگی‌های خالق است؛ مانند این‌که آیا خالق قابل رؤیت است؟ آیا جا و مکان دارد یا خیر؟

هرچند وحی یک منبع شناخت است که از طریق رسل و انبیاء به انسان‌ها رسیده و می‌تواند جواب پرسش‌های انسان را بدهد و قرآن کریم نیز به بیان صفات و ویژگی‌های خدا و خالق هستی پرداخته؛ اما بعد از رحلت رسول خدا صلی‌الله‌وعلیه‌وآله مسائلی اتفاق افتاد که باعث شد انحرافاتی در جهان اسلام ایجاد گردد و در فهم همین نصوص، اختلاف ایجاد شود.

مکتب فکری اهل بیت علیهم‌السلام فهم درست و کامل از این معارف را بیان کرده است؛ اما سایر مذاهب و فرق اسلامی نیز در این خصوص سخنانی را بیان کرده‌اند که برخی از آن‌ها دچار انحرافات بسیار و حتی دچار تشبیه و تجسیم در ذات خدا شده‌اند!

در این پژوهش، مُجَسِّمه و مُشَبِّهَه بودن برخی جریان‌های متهم به تجسیم و تشبیه مورد بررسی قرار گرفته است. آیا این نسبت‌ها صحیح است یا خیر؟

هرچند که تجسیم و تشبیه الهی به‌شدت مورد مذمت مسلمانان بوده است و اکثر فِرق و مذاهب سعی کرده‌اند خود را از آن مبرا کنند، ولی درعین حال مُجَسِّمه و مُشَبِّهَه بودن به برخی فِرق نسبت داده شده و گاه این نسبت‌ها بدون تحقیق و در راستای تخریب مذهب مخالف بوده است تا مذهب مخالف را با این انتساب، منحرف بیان کنند.

در کتب اسلامی، سه جریان «کرامیه» و «حشویه» و «وهابیت» از مشهورترین گروهایی هستند که متهم به تجسیم و تشبیه شده‌اند، ولی با توجه به نقش «وهابیت» در زمان حاضر، دیدگاه ‌آنها بیشتر مورد توجه قرار گرفته است.

در این اثر برای یک تحلیل صحیح و بدون پیش‌داوری، در ابتدا مفهوم شناسی صحیح نسبت به تشبیه و تجسیم براساس شاخصه‌های مذاهب اسلامی بیان شده است و سپس با مراجعه به کتب اصلیِ هر جریان، قضاوتی نسبت به دیدگاه آن جریان ارائه گردیده است.