صدریون در عراق جریانی است که بسیار دیرتر از سایر گروه‌های سیاسی، برای ایران و البته سایر کشورها شناخته شد و کمتر کسی در روزهای منتهی به سقوط صدام تخمین درستی از وزن این جریان داشت؛ اما این جریان که آن روزها، رهبری جوان را به خود می‌دید، به‌ تدریج توانست با نقشی عمدتاً سلبی، صحنه سیاسی عراق را تحت تأثیر قرار دهد؛ جریانی پُرسروصدا که باید دید با چه معیار و ملاکی توانست توده‌های عراقی را به خود جذب نماید و هواداران پرشورش را در صحنه‌های مختلف اجتماعی و سیاسی به خط کند.

این اثر پژوهشی برای شناخت این جریان است و سعی دارد شیوه‌ها و الگوهای جذب بدنه اجتماعی را در جریان صدر ریشه‌یابی و روش‌شناسی نماید؛ نویسنده تلاش کرده در سه فصل و یک پیوست، شیوه‌ها و الگوهای جذب بدنه اجتماعی را در این جریان ریشه‌یابی و روش‌شناسی کند.

شرایط سیاسی – اجتماعی دهه 90 میلادی، ظهور صدر دوم، گفتمان‌های محوری صدر دوم و روش‌های جذب و گسترش گفتمان صدر دوم از محورهای اصلی فصل نخست این اثر با عنوان «جریان صدر در دهه 90 میلادی» است.

توسعه جریان شهید صدر در عراق مرهون شاخصه‌های مختلفی است از جمله: ویژگی‌های شخصیتی او و تأکید هواداران و دوستانش بر ممتاز و بی‌بدیل بودن آن، همراهی و همدردی با مردم، اغراق برای جذب توده‌ها، توجه به اقشار و گروه‌های اثرگذار، برپایی نماز جمعه در شهرهای مختلف و تسلط بر حوزه علمیه و تربیت طلبه که در فصل نخست کتاب به این ویژگی‌ها پرداخته شده است.

پژوهشگر کتاب در فصل دوم آن که «جریان صدر پس از سقوط صدام» نام دارد، خواننده را با اطلاعاتی از جریان صدر در قامت مقاومت، جریان صدر در میدان سیاست و ارزیابی بدنه واقعی جریان صدر آشنا می‌سازد.

مطالب اصلی فصل سوم ذیل عنوان‌های منتسب بودن به خاندان صدر، رهبری هرمی، نمادگرایی، مردم‌شناسی و تلاش برای برآوردن نیازهای آنان، گفتمان اپوزیسیون و خشونت و غوغاسالاری تدوین شده است. این فصل «شاخصه‌های جذب و گسترش جریان صدر» نام دارد.

پیوست این اثر نیز به معرفی ساختار اداری و تشکیلاتی جریان صدر، برخی از نزدیکان صدر و خاندان صدر اختصاص دارد.